viernes, 6 de noviembre de 2015

Plan C se presenta en un entorno de Cultura

Ayer jueves, se presentó Plan C en unos encuentros organizados por el Ministerio de Educación y Cultura, Secretaría de Estado de Cultura. Previamente había sido seleccionado entre más de doscientos proyectos de toda España y quedó entre los diecisiete mas interesantes. Ante un amor de más de trescientas personas Paco Cano, el alma mater del proyecto, desgranó y detalló Plan C. UN paso más en la proyección exterior del plan. En pocas fechas tendremos impreso y preparado para su divulgación el diagnóstico de la ciudad que han realizado todas y todos los voluntarios que apoyan e integran Plan C.  El futuro más inmediato de Plan C ya contempla una fase más activa y de acciones como continuación a este largo período de reflexión y trabajo. 

martes, 24 de febrero de 2015

Rosalía


Hoy, 24 de febrero, es el aniversario del nacimiento de Rosalía de Castro. De la mano de mi padre aprendí a amar el gallego en sus versos, por eso hoy un recuerdo a esta mujer sensible, a mi padre, a la poesía y a la muy hermosa lengua de Galicia. Ahí quedan unos versos


Campanas de Bastabales,
cando vos oio tocar,
mórrome de soidades.

Cando vos oio tocar,
campaniñas, campaniñas,
sin querer torno a chorar.

Cando de lonxe vos oio
penso que por min chamades
e das entrañas me doio.

Dóiome de dór ferida,
que antes tiña vida enteira
e hoxe teño media vida.

só media me deixaron
os que de aló me trouxeron,
os que de aló me roubaron.

Non me roubaron, traidores,
¡ai!, uns amores toliños,
¡ai!, uns toliños amores.

Que os amores xa fuxiron,
as soidades viñeron...
de pena me consumiron.

jueves, 19 de febrero de 2015

Leica


Mi vieja y querida amiga Leica se ha ido. No era de una raza pura y noble, más bien de esa indeterminada mezcla que hace que los perros sean aun más entrañables y dignos de cariño. Ella sabía hacerse querer y con una mirada te ganaba y conseguía de ti ese trocito de jamón o de galleta, una maravillosa embaucadora a la que no podías negar nada. Y ayer me comentó su dueña, Fátima, que se había quedado dormida en un jardín, tranquila y sin sufrimiento. Se ha ido con una discreción y una bondad dignas de envidiar, tal  y como querríamos para uno mismo. La voy a echar de menos, su mirada implorante de cualquier cosa que estuviera comiendo, esos paseos tirando de la correa y soltando unas gotitas de pis cada dos metros, esos momentos en que buscaba calor a tu lado, en definitiva la recordaré como la perrita leve, amable y cariñosa que siempre fue. Si Platero hubiera nacido perro sería Leica, si Leica hubiera nacido persona hubiera sido encantadora, seductora y alegre. Besos y abrazos amiga mía.